من ماڪوڙو

سنگيت نه ٿو ڇيڙين، گيتن ۾ خلل ٿو پئي. دل۾ ٿا اٿن اڀرن، جذبن ۾ خلل ٿوپئي. ديدار بنا تنھنجي سو چون به نه ٿيون گھٽجن، سامھون ٿو اچين جنھن دم، سوچن ۾ خلل ٿو پئي. رخسارمٿي پھرو ڇو يار لڳايوٿئي، ذلفن کي ھٽاءِ رخ تان، درشن ۾ خلل ٿو پئي. چھري تي صنم تنھنجي ٿو چنڊ جڏھن اڀري، ان وقت ستارن جي جلون ۾ خلل ٿو پئي. مرڪڻ سان مٺا تنھجي مھڪي ٿو چمن سارو، مکڙين ۽ گلابن جي مرڪن ۾ خلل ٿو پئي. اوجھل ٿو اکين کان ٿين الڪا ٿا اليرون ڪن، ايندي ٿو ڏسان توکي، الڪن ۾ خلل ٿو پئي. ڇا توتي غفور لکي تون پاڻ غزل آھين، توتي جي لکان ٿو مان، حرفن ۾ خلل ٿو پئي. غفورشاھ تقوي ھن غزل جي ھڪ سٽ سان شمن ميراليءَ جو گيت به آھي، ”ذلفن کي ھٽاءِ رخ تان درشن ۾ خلل پئي ٿو“ جنھن جو شاعر زاھد شاھ آھي. انتھائي بھترين گيت آھي. 

سُک جي نه ٿو ڏين يار مونکي، ڏک ئي صنم ڏي ڏک ئي صنم ڏي، ڪوئي ڀي غم ڏي، ڪو ته زخم ڏي. سک جي نه ٿو ڏين............ مونکي ڪيڏو پيارو آھين، پڇيو اٿئي منھنجي دل کان. توسان منھنجي محبت آھي، پيارا روز ازل کان. اعتبار نه اٿئي جي، مونکي قسم ڏي، ڪو ته زخم ڏي. سک جي نه ٿو ڏين........... مون تي اجايو ڪاوڙجين ٿو ڏک ته توکان گھران ٿو ماڻھون سکن لاءِ مرندا آھن. آئون ڏکن لاءِ مران ٿو وسري نه جيڪو اھڙو ستم ڏي، ڪو ته زخم ڏي سک جي نه ٿو ڏين ............ منھنجي وحيد آھي تمنا، تنھنجي ھجي ڪا نشاني ياد ڪري مان جيئان جنھن کي، مون تي ڪر مھرباني دير نه ڪر تون. ھا ھڪدم ڏي، ڪو ته زخم ڏي.. سک جي نه ٿو ڏين يار مونکي...... شمن ميرالي / وحيد ھڪڙو